Czarownice współcześnie. Żadna kultura nie może mieć monopolu na czarownice. Nie ma wątpliwości, że na każdym zamieszkałym kontynencie świata większość zarejestrowanych społeczeństw ludzkich wierzyła i obawiała się zdolności niektórych jednostek do powodowania nieszczęścia i krzywdzenia innych przez niefizyczne i niesamowite („magiczne”) działania. Wiara w czary jest tak powszechna i tak trwała, że pewien historyk spekuluje, że jest ona wrodzona w byciu człowiekiem.
W Stanach Zjednoczonych zainteresowanie czarownicami w głównym nurcie od czasu do czasu słabło. Ale głównie rosło, zwykle w parze z rozwojem feminizmu i spadkiem zaufania do idei establishmentu. W XIX wieku, gdy zapanował transcendentalizm i ruch sufrażystek dla kobiet, czarownice cieszyły się początkiem przemiany. Z niegodziwych czcicieli diabła w intuicyjne mądrale. Woodstock i feminizm drugiej fali były dobrodziejstwem dla czarownic, których popularność ponownie wzrosła.
Ostatni renesans czarownic zbiega się z rosnącą fascynacją astrologią, kryształami i tarotem. Które, podobnie jak magia, praktykujący rozważają sposoby na wykorzystanie niewidzialnych, niekonwencjonalnych źródeł mocy. I które mogą być szczególnie atrakcyjne dla osób, które czują się pozbawione praw lub które dorosły zmęczony próbą wprowadzenia zmian poprzez pracę w systemie.
Na przestrzeni dziejów próby kontrolowania kobiet maskowały się jako represje wobec czarów. A dla niektórych osób po prostu identyfikujących się jako czarownica – symbol silnej kobiecej siły, zwłaszcza w obliczu gwałtownej, mizoginistycznej reakcji, która może ją powitać – jest forma aktywizmu. Czarodziejstwo to feminizm, jest z natury polityczny.
Wiele dziewcząt, młodych dziewcząt, publikuje zdjęcia swojego domu ze swoim pokojem z odwróconymi krzyżami, gotyckimi ubraniami, ze swoimi eliksirami. Nawet nie praktykują czarów i mówią, że są czarownicami. Mimo to nazywanie siebie wiedźmą wciąż może być ryzykowne.