Magia miłości to użycie magii do wywołania namiętności seksualnej lub romantycznej miłości. Magia miłosna jest gałęzią tradycyjnych praktyk magicznych i od dawna egzystuje w literaturze i sztuce. Można ją realizować na różne sposoby, np. za pomocą zaklęć pisanych, lalek, amuletów, mikstur lub rytuałów. Jest to potwierdzone na tabliczkach klinowych ze starożytnego Bliskiego Wschodu. Także w starożytnych tekstach egipskich, w świecie grecko – rzymskim, średniowieczu, aż do dnia dzisiejszego.
Starożytna magia miłosna
Najwcześniejsze świadectwa magii miłosnej pochodzą ze starożytnego Bliskiego Wschodu, datowane na lata 2200 p.n.e. W Tell Inghara i Isin (dzisiejszy Irak) odkryto tabliczki z pismem klinowym, na których zachowały się rytuały magii erotycznej. Podobne rytuały poświadcza się w starożytnym Egipcie, na przykład na ostrakonie datowanym na XX dynastię (XII-XI wiek p.n.e.).
Magia miłości w renesansie
Wraz z dominacją chrześcijaństwa i katolicyzmu w Europie w okresie renesansu, elementy chrześcijaństwa przedostały się do samych magicznych rytuałów. Często na ołtarzach w kościołach ukrywano gliniane lalki lub spisane zwoje zaklęć lub zapalano święte świece podczas rytuałów. Czasami zabierano Hostię z katolickiej mszy i używano jej w rytuałach, aby osiągnąć pożądany rezultat. Tak więc magia miłości w okresie renesansu była zarówno chrześcijańska, jak i pogańska .
Magia miłości była postrzegana jako czerpiąca „… mocno z tego, co było postrzegane jako kwintesencja kobiecości: płodność, poród, menstruacja. Postrzegana jako ściśle związana zarówno z płodnością, jak i narodzinami oraz „naturą” lub „wstydliwymi częściami”, czyli genitaliami ”. Ten kobiecy atrybut znajduje odzwierciedlenie w literaturze takiej jak Malleus Maleficarum. Także w procesach Świętego Oficjum, w których większość spraw wnoszonych przed sobór dotyczy kobiet oskarżonych o czarowanie mężczyzn. To ilustruje powszechny stereotyp, że mężczyźni nie uprawiali magii. Według historyków Guido Ruggiero i Christophera A. Faraone, magia miłości często kojarzyła się z prostytutkami i kurtyzanami. Kobiety w tych zawodach często miały psychologiczną władzę nad swoimi partnerami, co czasami prowadziło do dramatycznych środków, takich jak oskarżenia o czary.
We wczesnym średniowieczu istnieją dowody na to, że kobiety uważano za bardziej skłonne do uprawiania magii miłosnej. Była ona bowiem uważana za mniej intelektualny rodzaj magii. Na przykład w pracach Regino z Pruma, Burcharda z Worms i Hincmara z Reims praktykujący magię miłosną są zazwyczaj płci żeńskiej.