Tradycja mandali. Jeśli kiedykolwiek studiowałeś duchową sztukę azjatycką, prawdopodobnie natknąłeś się na mandalę. Mandala, która w sanskrycie oznacza „koło” to geometryczny wzór, który zawiera wiele symboliki w kulturach hinduskich i buddyjskich. Uważa się, że mandale reprezentują różne aspekty wszechświata i są używane jako narzędzia medytacji i symbole modlitwy. Zwłaszcza w Chinach, Japonii i Tybecie.
W swojej najbardziej podstawowej formie mandale to okręgi zawarte w kwadracie. Są ułożone w sekcje, które są zorganizowane wokół jednego, centralnego punktu. Zazwyczaj są one wytwarzane na papierze lub tkaninie. Narysowane na powierzchni za pomocą nici, wykonane z brązu lub zbudowane z kamienia. Choć niezwykłe jako samodzielne dzieło sztuki, mandale mają symboliczne i medytacyjne znaczenie poza ich żywym wyglądem.
Czym jest mandala?
Tradycja mandali. Mandala to symbol duchowy i rytualny w kulturach azjatyckich. Można ją rozumieć na dwa różne sposoby: zewnętrznie jako wizualną reprezentację wszechświata lub wewnętrznie jako przewodnik dla kilku praktyk, które mają miejsce w wielu tradycjach azjatyckich, w tym medytacji.
Tradycja mandali
Siddhartha Gautama, założyciel buddyzmu, urodził się w regionie znanym obecnie jako Nepal. Chociaż nie ma potwierdzonej daty jego narodzin, historycy uważają, że jest to około 560 r pne. Gautama opuścił swoje królestwo po uświadomieniu sobie ludzkiego cierpienia, gdzie starał się osiągnąć oświecenie poprzez medytację i rozważne działanie. Zaczął głosić swoją filozofię w różnych częściach Indii, gdzie zyskał oddanych zwolenników i ostatecznie założył pierwszą sanghę, buddyjską społeczność mnichów.
Gdy mnisi buddyjscy podróżowali Jedwabnym Szlakiem, starożytną siecią szlaków handlowych łączących Wschód i Zachód, przenieśli buddyzm do innych krajów. Nieśli ze sobą mandale i przenieśli praktykę malowania tych duchowych kompozycji do innych części Azji, pojawiając się w regionach takich jak Tybet, Chiny i Japonia w IV wieku. Choć zakorzenione w buddyzmie, mandale szybko stały się obecne w hinduizmie i innych praktykach religijnych. Malarzami rzemiosła duchowego byli często pobożni świeccy, na zlecenie mecenasa. Pracowali siedząc na podłodze z obrazem opartym na kolanach lub przed skrzyżowanymi nogami.